…Ένα πρωινό η Δομινίκη βγήκε νωρίς από το σπίτι. Πήγε πρώτα στο Café Landtman και ήπιε τον βιεννουά της. Ύστερα σταμάτησε στην Πλατεία Δημαρχείου. Οι ήχοι του «Γαλάζιου Δούναβη» από την λατέρνα την έκαναν να ριγήσει, μα τότε ακριβώς συνειδητοποίησε ότι αν και η συγκίνηση ήταν μεγάλη, τα μάτια της παρέμειναν στεγνά. Δεν ξανάκλαψε. Ούτε όταν περπάτησε ακριβώς όπου είχαν περπατήσει με τον Στέφανο, ούτε όταν πήρε την απόφαση να επιστρέψει στο νησί αν και η παραμονή της στην Βιέννη μετά βίας άγγιζε τις δύο εβδομάδες, ούτε όταν χαιρέτισε και εκείνη ακόμα την μητέρα της. Αρκέστηκε μόνο σε ένα καθησυχαστικό «θα τα πούμε σύντομα» χωρίς να το πιστεύει…
Η Δομινίκη, σπέρμα λάβας κι αρμύρας, κράμα ομορφιάς νησιώτικης κι αιγαιοπελαγίτικης σπιρτάδας, είναι μια γυναίκα ξεχωριστή. Οι αρχές της αδιαπραγμάτευτες, ο χαρακτήρας της καθαρός, ντόμπρος, μα και θυελλώδης συνάμα. Κτυπήθηκε απ’ τη ζωή, αλλά όρθωσε το ανάστημά της ξανά, με γενναιότητα και κουράγιο απαράμιλλο, και τότε η Μοίρα υποκλίθηκε στο πείσμα της και στη μαχητικότητά της… Θα γνωρίσει τον απόλυτο Έρωτα και την υπέρτατη Αγάπη με τον Στέφανο, εκεί στην Σαντορίνη, το μαγικό, το λαβωμένο νησί, όπου οι καρδιές των ανθρώπων κτυπούν δυνατά για να ξορκίσουν τα πάθη της Φύσης… Κι ο έρωτας αυτός θ’ αποτυπωθεί στα σωθικά του νησιού για πάντα.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχουν ακόμη αξιολογήσεις.