ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ

Δρόμοι ανοιχτοί, δρόμοι μακρινοί κι αδιάβατοι, μονοπάτια ή λεωφόροι που μας οδηγούν σε διαδρομές προσωπικής ευτυχίας και κοινωνικής καταξίωσης ή σε ταπεινές γούβες… αυτή είναι η ζωή μας. Και τίποτε δεν έχει αξία στην ζωή χωρίς το φως της πραγματικής αγάπης. Αυτής της αγάπης που κρύβεται, σαν φοβισμένο παιδί, σε μια αγκαλιά, σ’ ένα ψιθυριστό στ’ αυτί «σ’ αγαπώ» σε δυο χέρια που θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμίσουν… θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια…

Για τον Στρατή και την Μυρσίνη, οι δρόμοι τους, άλλοτε κοντινοί κι άλλοτε μακρινοί, σφράγισαν τη ζωή τους ανεξίτηλα. Εκείνος αναζητώντας την δικαίωση των επιθυμιών του χάθηκε σε λεωφόρους φωτεινές και απατηλές.

Εκείνη ντυμένη τη σεμνότητα της ομορφιάς, απόμεινε να παλεύει με την κρυφή της λαχτάρα για εκείνον, μέχρι που οι στράτες τους έστω κι αργά ξανασμίγουν κάτω από το φως μιας μεγάλης αλήθειας: της ομολογίας της πραγματικής αγάπης, εκείνης που δικαιώνει τις αδυναμίες και τα προσωπικά λάθη και γίνεται απάγκιο για ξεχασμένες ελπίδες και πεθαμένα όνειρα.