ΣΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΜΙΛΩ ΜΕ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ

Έκτοτε, στη μοναξιά της ασφάλτου ονειρεύομαι.
Συλλέγω κοχύλια.
Καλλιεργώ ορεινά αμπέλια κι ελιές.
Σπέρνω σπόρους δημητριακών, θερίζω στάχυα
και τις νύχτες λιχνίζω στης σκέψης το αλωνάκι.
….

Στην προκυμαία αναστηλώνω
βενετσιάνικες φορτέτσες και νεώρια.
Μελετώ αρχαίους ΄Ελληνες συγγραφείς.
Διδάσκω γραφή σε αναλφάβητα παιδιά.
Στα δένδρα μιλώ με τ, όνομά τους.
Έγκλειστη στ’  αρσενάλια της πολιτείας των ποιημάτων.

Μετά την έκρηξη του δυναμίτη της έμπνευσης
ανατρέπω το μέτρο του λόγου, κι άξαφνα
αηδόνια φτερουγίζουν ανάμεσα στα ρουμάνια των στίχων.
ατλάζια ξεδιπλώνονται από το γαλάζιο βλέμμα σου,
μέσα μου βλασταίνουν σιτοβολώνες, μυστικές πηγές αναβλύζουν,
κι ένας λίβας με στροβιλίζει στη στέγη του κόσμου,
απ’ όπου αφουγκράζομαι το αναφιλητό των άστεγων,
ηφαίστεια να κοχλάζουν,
κοπάδια από βόδια να μουγκανίζουν σε χαμηλές βουνοπλαγιές.

Δίπλα στο νερό αγρίμια με προστάτευαν.
Στο οροπέδιο των λεωφόρων.